Bakıya gələn kimi Tiflisdən tanıdığı Nəriman Nərimanovla görüşüb. 1901-ci ilin aprelindən müəllimlik fəaliyyəti ilə məşğul olub.

O, 1906-cı ildən başlayaraq silsilə şeirləri ilə yanaşı, “Tıq-tıq xanım”, “Tülkü həccə gedir”, “Yaxşı arxa” kimi mənzum nağıllar da yazıb. A.Şaiq həm də 1910-cu ildə yazdığı “Gözəl bahar” pyesi ilə milli uşaq teatrının əsasını qoyub.

Bu illərdə qardaşı Yusif Ziya Orta Asiyaya yollanır, orada Qırmızı Orduya qarşı vuruşur və döyüşlərin birində həlak olur. Qardaşına görə Abdulla Şaiqə çox böyük təzyiqlər başlayır, müəyyən dövrə qədər ev dustaqlığı yaşayır.

Deyilənə görə, repressiya olunmamasında müəllimliyi onun dadına çatıb. Tələbəsi Ruhulla Axundov hələ repressiya olunmazdan əvvəl xalq komissarı işləyib. O, Abdulla Şaiqi Şuşaya dərs deməyə göndərir ki, gözdən iraq olsun.

40-cı illərin sonlarında Abdulla Şaiq xəstə yatağında olanda onu oğlu ilə birgə KQB-ə çağırırlar. Ona xəbər göndərirlər ki, qardaşı ölməyib, sağdır, Almaniyada Sovet Azərbaycanına qarşı təxribat işləri aparır.

Qardaşının qanlı köynəyini və üstündə qanı olan Quranı o dünyasını dəyişən il ona göndərirlər. Abdulla Şaiq həmin Quranı ölənə qədər özündə saxlayıb, sonra isə bacısına vəsiyyət edib.

Abdulla Şaiq 1959-cu il iyulun 24-də 78 yaşında Bakıda vəfat edib.