­– Uşaqlar hər şeyi başa düşəcək yaşdadırlar, tələbədirlər. Atalarını da fəxrlə müharibəyə yola saldılar. Nəsimi mənim onu yola salmağıma icazə vermədi, uşaqlar və dostları yanınca getdilər. Getdiyi zaman heç nə demədi, amma gözləri onun yerinə hər şeyi ifadə edirdi. Sadəcə bir söz dedi ki, darıxma gələcəm.

– Məndə az da olsa inam var idi ki, əsgərlərimiz axıra qədər gedəcək. Hələ 10 oktyabrda atəşkəs razılığı əldə olunanda bütün Azərbaycan kimi, biz də məyus olmuşduq ki, müharibə niyə dayandı? Davam etsin, torpaqlarımıza qovuşaq. Yəni hər birimizdə belə əhval-ruhiyyə var idi. Nəsimiyə də inamımız böyük idi…

– Elə günlər olurdu ki, zəng çatmırdı, əvvəlcədən xəbər verirdi ki, danışa bilməyəcək. Gecəmiz gündüzümüzə qarışmışdı, biz də evdə özümüz üçün qərargah yaratmışdıq. Mənə elə gəlir ki, müharibə zamanı bütün Azərbaycan bu vəziyyətdə idi.

Nəsimi zəng etməyəndə o qədər həyəcan keçirirdik ki, təsəvvür edə bilməzsiniz… Amma danışdığımız zaman şükür edirdik ki, səsini eşitdik. Son zamanlar görüntülü də danışa bilirik. Özümüzü onunla hiss etsək də, bilirik ki, yanına gedə bilmərik. Bəzən videolar göndərirdi, torpağın üstündə, qarın içində yatdıqlarını görəndə ürəyimiz sızıldayırdı. Hər zaman soruşurduq ki, nəsə yeyibmi, əgər Nəsimi yemək yemişdisə, biz də rahat olurduq, boğazımızdan çörək keçirdi. Susuz, yeməksiz qalan vaxtları da çox olub.

­

– Əvvəldən bizə harda olduğunu parollarla deyirdi ki, nigaran qalmayaq. Məsələn, bizim bir qrup yoldaşımız var idi – Çingiz, Cəbrayıldandı. Nəsimi deyirdi ki, Çingizgildəyəm və ya başqa sözlərlə hiss elətdirirdi. Qubadlı və Laçında da olub. Artıq Laçına çatanda rahatlıqla deyirdi harada olduğunu.

– Səsini eşidən zaman şükür edirdik, eşitməyəndə çox pis olurduq. Ancaq internetə, saytlara baxırdıq ki, nə xəbər var, birdən nəsə olar bilmərik. Bütün günümüz internetin, televizorun qarşısında keçirdi.

Uşaqlar da dediyim kimi, böyük yaşdadırlar, ağılları hər şeyi kəsir, özlərini tox tuturdular…

– Çox qürurverici hislərdir, sözlə ifadə etmək çətindir. Qalib əsgərin həyat yoldaşı, ailəsi olmaqla fəxr edirəm.

Gözləyirəm ki, bəlkə də Nəsimi müharibə mövzusunda kitab yazacaq, orada yaşadıqları haqqında bəhs eedəcək. Biri var döyüşdə gördüklərini adi hərbçi danışsın, biri də var ki, orada yaşananlar jurnalist qələmindən çıxsın. İkisi arasında çox fərq var..

Nəsiminin tərxis olunmağını çox səbirsizliklə gözləyirik. Fikirləşirəm ki, o gələndə necə davranım, necə qulluq edim ki, döyüşçü adına layiq olsun. Arada Nəsimiyə deyirdim ki, bizim də yerimizə erməni öldür. Bizim də əvəzimizdən qisas al. Deyirdi ki, narahat olmayın burada hər kəsin qisasını alırıq.

– Daha çox Cəbrayıldan, Laçından xoşu gəlir. Laçının qarlı dağlarından o qədər ağızdolusu danışır ki, adam durub elə indi oralara getmək istəyir.

– Hərbçi olmaq barədə yox, amma əsgərliyə getmək barədə düşünürlər. Hətta böyük oğlum istəyirdi ki, universitetini dondurub müharibədə iştirak etsin. Amma atası dedi ki, sən hazırlaşıb gələnə kimi müharibə bitəcək, 3 aya qalmayacaq.

– Bizə bu barədə danışmayıb, amma müəyyən vaxtlar zəng edəndə çox kefsiz olurdu, əhval-ruhiyyəsindən hiss edirdik ki, pis xəbərlər var. Məsələn, sonradan bildik ki, Milli Qəhrəman Şükür Həmidov Nəsimi ilə birlikdə döyüşüb, şəhid olub. Allah rəhmət eləsin!

– Demişdi ki, “Şükür Həmidov döyüşə tankın üstündə gedir, əsgərləri ruhlandırmaq üçün öndə olur, heç nədən qorxmur. O belə etdikcə əsgərlərdə də ruh yüksəkliyi yaranır”. İgid insan idi. Allah rəhmət eləsin…

– Bütün əsgərlərimiz şəhidliyi gözə alıb, ailələrini, övladlarını geridə qoyub müharibəyə qatılmışdı. Hamı bir amal uğrunda birləşmişdi. Bu müharibədə hər şeydən öncə vətən idi, torpaqlarımızı geri almaq istəyi hər şeyi üstələyirdi. Hamı qalibiyyət üçün çalışırdı. Canlarından keçən şəhidlərimiz oldu, hər birinə Allah rəhmət eləsin. Yaralılara Allah şəfa versin, əsgər ailələrinə səbr diləyirəm! İnşallah, hər şey yaxşı olacaq…