“Sentyabr ayının 27-də Orxanın ad günü olduğundan bir gün əvvəl ailəmlə birgə qardaşımgilin Daşkəsən rayonunda kirayədə yaşadığı evə getmişdik. Qərara gəlmişdik ki, Oraxanın ad gününü sentyabr ayının 26-ı qeyd edək. Həmin gün günorta saatlarında Əlisahib də 2 saatlıq icazə alıb evə gəlmişdi. Elə oğlunun ad günü tortundan ağzına bir tikə aparmışdı ki, telefonuna zəng gəldi. Əlisahib bizimlə sağollaşıb təcili getməli olduğunu dedi və onun ailəsini də Salyana aparmağımı xahiş etdi. Heç demə bu bizim son görüşümüz imiş. Əlisahibə bir daha zəng çatmadı..”-şəhid zabitin qardaşı Ömər deyir.

Elə o vaxtdan baş leytenant Əlisahib Ələkbərova zəng çatmayıb, nə də ondan bir xəbər almaq mümkün olmayıb. Ailəsi, yaxınları gözü yollarda qalıb...

Bəs əslində nə baş verib? Zabitin sonrakı aqibəti necə olub? Ailəsi bu haqda sonradan Əlisahibin döyüş yoldaşlarından öyrəniblər.

Döyüşçülərin danışdıqlarına görə sentyabr ayının 28-də 3500 metr hündürlükdə yerləşən Kəlbəcərin Ömər aşırımında döyüşən Əlisahibgil düşmənin 2 postunu ələ keçiriblər. Döyüşlər zamanı Əlisahib ayağından yaralansa da geriyə qayıtmaqdan imtina edib. Ertəsi gün şiddətli döyüşlər davam edib, düşmənin 3-cü postuna 150 metr qalmış qarşıdakı yüksəklikdə əsgərinin vurulduğunu görən komandir Əlisahib Ələkbərov onun nəşinin dümən əlinə keçməməsi üçün həyatını təhlükəyə ataraq atəş altında irəliləyib. 

Bu zaman düşmən postundan açılan pulemyot atəşi ilə Əlisahib ayağından, sinəsindən və sonda başından güllə yarası alır. Son nəfəsində ona yaxınlaşan, döyüşçü dostu, rabitə rəisi Hüseynə deyir: ”Ölürəm mən. Nəşimin düşmənin əlinə keçməsinə imkan verməyin. Ailəmi sizlərə əmanət edirəm...”

Murovdağ istiqamətində düşmən postları darmadağın edilib, bir sıra hakim yüksəkliklər nəzarətə götürülsə də bir müddət şəhid Əlsahib Ələkbərovun nəşini neytral döyüş ərazisindən çıxarmaq mümkün olmayıb, amma döyüşçü yoldaşları onun vəsiyyətinə əməl edilərək meyitin düşmənin əlinə keçməsinə də imkan verməyiblər, neytral ərazini daim atəş altında saxlayıblar. Nəhayət noyabr ayının 1-də isə onun nəşini götürüb Daşkəsənə gətirmək mümkün olub.

“Oğlumdan xəbər bilmək üçün Daşkəsəndə yerləşən hərbi hissəyə getdim . Komandir məni qucaqlayıb dedi ki, Vətən sağ olsun. Əlisahib Şəhid olub”- atası Selman kişi deyir.

“Qardaşı Ömər sonuncu dəfə Əlisahibgildən qayıdarkən onun evə göndərdiyi əşyalarını da gətirmişdi. Bu əşyaların arasında müxtəlif yazılı kazğızlar da var idi. O, heç vaxt əlyazmaları köhnə olsa belə atmadığından əvvəlcə şübhələnmədim. Sonra bir vərəqin ulduz formasında qatlanması mənim diqqətimi çəkdiyindən açıb oxudum. Yazmışdı ki, ana, mənim ailəmdən balalarımdan muğayat olarsız .Mən şəhid olsam arxamca ağlamayın, sevinin.Mən Qələbə Şəhidi olacağam...”-şəhid anası qəhərlə deyir.

Çətin də olsa ana söhbətinə davam edir: “Əlisahibdən xeyli vaxtdır xəbər çıxmadığından gecəm-gündüzüm yox idi. Amma həmin gün səhər gəlinim Fidanı Salyana həkimə aparmışdım.Xəstəxanada işçilər arasında bir hüzn yaşandığını hiss edib, nə baş verdiyini soruşdum. Dedilər- Salyana yenə şəhid gəlir.Nədənsə ürəyimə damdı ki, bu elə Əlisahib olacaq. Tez-tələsik evə qayıdanda yoldaşım Selman zəng vurub bu acı xəbəri mənə çatdırdı.”

“Mən öz həyat yoldaşımla fəxr edirəm. O, Vətənimiz Azərbaycan uğrunda Şəhid oldu.Əlisahibin qanı yerdə qalmadı. Ordumuz Qələbə çaldı..."- şəhidin həyat yoldaşı Fidan xanım söhbətə qoşulur.

Əlisahib kimi igid oğul itirən ailənin dərdi əlbətdə, böyükdür. Amma təsəlli, ümid yeri də var. Bu yaxınlarda şəhid zabitin oğlan övladı dünyaya gələcək. Anası deyir ki, yeni doğulacaq körpəyə Əlisahibin adını verib onu da atası kimi igid oğul kimi böyütməyi arzu edirlər.

Silahlı Qüvvələrin zabiti baş leytenant Əlisahib Selman oğlu Ələkbərov Vətən uğrunda müharibədə göstərdiyi rəşadətə görə ölümündən sonra “Qarabağ” ordeni , “Vətən uğrunda” və “Kəlbəcərin alınmasına görə” medalları ilə təltif olunub.