Cənubi Qafqaz Respublikaları müstəqillik əldə etdikdən sonra onlar arasında münasibətlər gərgin olub.

Xüsusən, daşnakların hakimiyyətdə olduğu Ermənistan həm Gürcüstan, həm Osmanlı İmperiyası, həm də Azərbaycana qarşı ərazi iddiaları ilə çıxış edərək regionda gərginlik mərkəzinə çevrilmişdi.

1918-ci il iyunun 4-də Osmanlı İmperiyası ilə sülh müqaviləsi imzalayan Ermənistan Yerevan və Eçmiədzin qəzalarını əhatə edən 12 min kvadrat kilometr ərazidə, 1 milyona yaxın sakini olan dövlət qurmağa razılıq verdi. Lakin Osmanlı İmperiyası üçün Birinci Dünya Müharibəsini sonlandıran Mudros müqaviləsindən sonra türk qoşunu regionu tərk etməli oldu. Bundan istifadə edən ermənilər noyabrda Qarakilsəni (indiki Vanadzor) və dekabrda isə Gümrü şəhərini ələ keçirdilər.

1919-cu ilin aprel-may aylarında isə daşnak qüvvələri Türkiyənin ağır vəziyyətindən istifadə edərək Qars şəhərini və ətraf əraziləri nəzarətə götürdü.

1918-ci il dekabrın 7-də isə Ermənistan Borçalını tam nəzarətə almaq üçün Gürcüstana hücum etdi. Gürcüstan-Ermənistan müharibəsi həmin il dekabrın  31-də başa çatdı.

1919-1920-ci illərdə Ermənistandan göndərilən emissarlar Zəngəzur, Naxçıvan və Qarabağda etnik gərginliyi alovlandırır, yerli erməniləri Azərbaycana qarşı üsyana çağırırdılar.

Fotoda Azərbaycan daxil olmaqla, qonşu ölkələrə qarşı işğalçılıq siyasəti yeridən Ermənistan hökumətinin rəhbər şəxsləri təsvir olunub.

Yuxarı cərgə, soldan sağa – Nikol Aqbalyan (Ermənistanın maarifçilik və mədəniyyət naziri), Abraam Gülhandayan (Ermənistanın daxili işlər və ədliyyə naziri), Sarkis Araratyan (Ermənistanın maliyyə naziri)

Aşağı cərgə, soldan sağa – Avetik Saakyan (Ermənistan parlamentinin sədri), Aleksandr Xatisyan (Tbilisinin keçmiş meri, Ermənistanın baş naziri), Xristofor Araratyan (Ermənistanın hərb naziri).

Mənbə: Modern.az